Przemek Atras: dopóki widzę szansę, to biegnę

Jest jednym z ostatnich liczących się zawodników z generacji tych, którzy nie grali w squasha od dzieciństwa. Zaczął na studiach, próbując tego stosunkowo nowego wtedy sportu z kolegami z sekcji tenisa. – Zawsze byłem sprawny fizycznie i lubiłem różne dyscypliny, ale w tej grze coś mi od razu się spodobało. Jakby była stworzona dla mnie.

Szybko robił postępy. Zaczął grać w turniejach, awansował na liście. Już na trzecich Mistrzostwach Polski zdobył brąz. W kolejnych przegrał w finale. Potem znowu trzecie miejsce. – Byłem naprawdę blisko, o krok. Ale się nie udało – wspomina. Potem przyszło kilka trudniejszych lat. – Z zawodowej gry w squasha nie da się żyć, tak jak z niektórych sportów. Pracowałem jako trener. Urodził się mój syn - Mikołaj. Ale, choć mniej, ciągle startowałem w turniejach.